Wyprawa na dach Afryki

Pobudka o 7, mycie, śniadanie i przed 9 wyjazd na safarii. Ciągle nie wiemy co z naszym powrotem ale najpierw chciałbym podsumować pierwszą (i ważniejszą) część wycieczki - wejście na Kili.

Po pierwsze uwazam że wejść może każdy, pytanie tylko z jakim supportem. Jak nie dajesz rady iść i masz dostatecznie dużo kasy, to Cię wniosą. U nas w grupie nie było takiego przypadku. Każdy szedł samodzielnie. Część osób oddała plecaki, ale weszła o własnych nogach (czasem lekko popychana😉). Droga Machame, którą szliśmy jest liczona na 6 dni, ale tak naprawdę, to niecałe 5 dób. Trzeba przyznać, że pogodę mieliśmy idealną. Dni głównie słoneczne, wieczory i noce chłodniejsze (koło 0 stopni nocą, plus minus 5 stopni). Podczas ataku szczytowego temperatura odczuwalna wahała się w granicach - 10 do +20 stopni, czyli ciepło jak na te realia. Bylem przygotowany na znacznie niższe temperatury (nawet o 10 stopni). 

Bez supportu wejść nie można, ze względu na przepisy. Czy gdyby nie one dałoby się to zrobić? Niewątpliwie tak, ludzie robią znacznie trudniejsze rzeczy. Czy ja byłbym wstanie to zrobić? To już trudniejsze pytanie.

Zgodnie ze swoimi założeniami chciałem ograniczyć support do minimum. Oddalem tragarzom tylko śpiwór, karimatę, buty na atak szczytowy i kilka drobiazgów. Łącznie z plecakiem ważyło to 7 kilo (w tym plecak prawie 2). Oczywiście support to nie tylko zdjęcie z pleców 5kg. To jedzenie, woda, namioty, które zawsze na Ciebie czekają. To ogromną pomoc. 

W zasadzie przed wyjazdem bałem się jedynie problemów z wysokością. Wiedziałem że długości odcinków jaki przewyższenia to pestka w 'normalnych' warunkach. Dzięki pomocy tragarzy, kucharzy i przewodników pierwsze cztery dni trekkingu, jak i ostatni były dla mnie pestką. Choć uczciwie trzeba przyznać, że część osób 2,3 i 4 dnia odczuwała już wysokość i wspomagała się farmakologicznie. Atak szczytowy był najbardziej ekstremalnym wysiłkiem fizycznym w moim życiu. Oczywiście jeśli szedłbym wolniej, był wypróżniony i wyspany byłoby łatwiej. Ale główne kłopoty generował brak tlenu, z którym mój organizm sobie nie radził. Cieszę się jednak bardzo, że udało mi się zdobyć szczyt 'po mojemu', czyli na co dzień niosąc praktycznie wszystko w swoim plecaku, a także nie korzystać ze wsparcia w dniu ataku. 

No więc, czy mógłbym zrobić to sam? 

 Zakładając dużo szczęścia i identyczną pogodę mógłbym zrezygnować z jednych butów i części ubrań, co spowodowałoby, że rzeczy które niósłbym dodatkowo sam ważyłyby jakieś 2 kg więcej. Do tego namiot 2kg. Żywność na 5 dni marszu  - jakieś 3kg. Razem daje to plecak o wadze 18kg bez wody, jakieś 21 z wodą. Bardzo ciężko, rzadko chodziłem z takim plecakiem, ale chodziłem długie odcinki i przewyższenia z plecakiem 2-3kg lżejszym. Ponieważ pierwsze 4 dni na kili były dla mnie dość lekkie - jest to do zrobienia. Oczywiście wysiłek byłby nieporównywalny, również ze względu na konieczność samodzielnego zdobywania wody. 

W momencie ataku szczytowego mój plecak ważyłby tyle ile w rzeczywistości ważył, bo dodatkowe rzeczy zostałyby w campie. Do zrobienia, choć w jakieś 3-4 h dłużej niż to zrobiliśmy - ze względu na własne tempo i większe zmęczenie poprzednimi dniami. Podsumowując - przy idealnej pogodzie mogłoby się to udać, przy nieco gorszej - raczej nie.

Na koniec kilka przemyśleń :

Zdobycie szczytu nie dało mi oczekiwanej satysfakcji - nie potrafię opisać dlaczego.

Bardzo cieszę się, że szedłem z suportem nie dlatego, że bez nich bym nie dal rady (choć tak pewnie by było), ale dlatego , że to wspaniali ludzie, wykonujący niezwykle ciężką pracę, za raczej małe, ale strasznie potrzebne im pieniądze. Cieszę się że mogłem choć trochę ich wesprzeć.

Ekipa, która razem ze mną zdobywała szczyt okazala się zbiorem fantastycznych i inspirujących ludzi i bardzo się cieszę, że wszystkim się udało.

Podsumowując : przyjechałem tu zdobyć górę, a zdobyłem przyjaciół, empatię i umiejętność dokładniejszego patrzenia na człowieka.

No ale wróćmy do dnia dzisiejszego. Safari w Tarangire przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Po drodze zatrzymujemy się jeszcze na masajskim targu jednak szybko uciekamy ze względu na natręctwo sprzedajacych.

Około 13 byliśmy w parku i przez 4h widzieliśmy niezliczone ilości zwierząt, w tym wiele z bardzo bliskiej odległości.

Zarówno ilość jak i bliskość zwierząt zaskoczyła mnie. Widzieć dzikie zwierzęta w naturalnym środowisku w odległości kilku czy kilkunastu metrów - fascynujące.

Po wyjeździe z parku odwiedzamy wioskę Masaj'ów co okazuje się doświadczeniem równie ciekawym co irytującym, ze względu na wszechobecną komercję.

Pokaz interesujący, dość zabawny, ale obowiązkowa wizyta na wiejskom targu przygotowanym specjalnie pod turystę... I to z prywatnym asystentem- naciągaczem 🙄

 Ale trzeba przyznać, że zachody słońca Masajowie mają przepiękne :

Przyjeżdżamy do hotelu, kolacja i do pokoju pisać bloga.... 

Niesamowite. Śpię jak zabity do 5.30. Nawet nie tiknę. 9 godzin snu to ewenement. Czuję się świetnie. Godzinę, która została do pobudki wykorzystuję na pisanie bloga. Marzę o prysznicu. Dzisiejszy poranek jest ciepły, i do śniadania nie różni się zbytnio od innych. Jadnak później następuje najpiękniejsza i najbardziej wzruszająca cześć imprezy - podziękowania dla i od ekipy. Przekazujemy napiwki (200$ od osoby). Najpierw ekipa nam dziękuje i gratuluje, a nawet przeprasza, choć absolutnie nie mają za co. Następnie my bardzo im dziękujemy i przekazujemy ile podziwu i szacunku mamy dla nich.

Pozniej następują wspolne śpiewy a następnie tańce. Całość trwa chyba około pół godziny. Fantastyczne, mistyczne przeżycie, ktorego nie da się opisać slowami. W momencie podziękowań moje oczy znów napełniają się łzami. Ale gdy zaczyna się wspólna zabawa radość jest ogromna. 

9.15 wychodzimy na ostatni etap trekkingu. Trasę zaplanowaną na 5h tradycyjnie pokonujemy w nieco ponad 3. Po drodze warto odnotować kilka wydarzeń.

Pierwsze to uszkodzony but Karrimor'a. Odpada mu podeszwa. Doklejamy ją na taśmę reperacyjną, którą zabralismy z Polski do pakowania bagażu folią. Od tego momentu jego buty są mocno wyróżniające.

Niestety po skonczonym trekkingu pytam go czy będzie naprawiał buty, czy kupi nowe. Odpowiada, że nowe to koszt 50$ i musi naprawić na razie. Może kiedyś kupi... 

Drugie wydarzenie to zerwany pasek od plecaka Denisa - drugiego przewodnika. Tym razem Ewa z Grzegorzem ratują sytuację za pomocą trytytek. Widać że sprzęt przewodników jest mocno znoszony i prawdopodobnie noszą rzeczy po turystach.

Widzimy też upadek kobiety - tragarza. Dzisiejszy szlak dość mocno i szybko schodzi w dół, przez co jest dość trudny. Dodatkowo miejscami podmokły i śliski. Kilku z nas (w tym ja). Również zalicza niegroźne upadki. W pewnym momencie widzimy poślizgnięcie kobiety - tragarza. Upada na tyłek zrzucając z głowy niesiony worek. Oprócz tego ma plecak. Gdy wstaje ma niemałe trudności z założeniem wora na głowę. To naprawdę ciężka praca. Tym bardziej zaskakujący jest widok tragarzy zbiegających bardzo szybko z góry w tych warunkach, bez możliwości zatrzymania się w takim pędzie i ryzykujących kontuzję.

Kolejna sprawa to zanieczyszczenie wody pitnej przez Krzysia... Ale może sam się wypowie 😜

Ostatnia godna odnotowania rzecz to ostatni widok na Kilimandżaro ze szkalu. Górę udało się ujarzmić, ale zostawiła swoje piętno.

Po dotarciu do bram parku robimy ostatnie foto przy znaku i kupujemy sobie i trójce naszych przewodników po piwku lub coli z dodatkiem imbiru (hit).

Okazuje się, że można tuvl umyć buty za 2$ (jeszcze większy hit) , więc oddaje od razu 3 pary - wszystkie jakie mam. Odkurzyły się strasznie podczas trekkingu. Buty schną, my pijemy rozmawiamy i zwyczajnie się cieszymy. Czekamy 2 h na drugą grupę. Po ich zejściu wypełniamy niezbędną dokumentację i jeszcze raz dziękujemy przewodnikom. Wsiadamy w autobus razem z zespołem przewodników i podjeżdżamy kawałek do lokalnej restauracji, gdzie jemy obiad i zaopatrujemy się w rękodzieło w lokalnym sklepie. Następnie podjeżdżamy do dużego marketu i kupujemy lokalne przysmaki i kosmetyki na pamiątkę + zaopatrujemy się na safarii. W hotelu lądujemy o 18. Upragniony prysznic niestety musi chwilę poczekać bo w pierwszej kolejności pranie, suszenie spiwora i przepakowywanie się na safarii. W końcu o 19.30 się udaje i możemy spokojnie udać się na kolację. W międzyczasie dostajemy wiadomość, że jest problem z naszym powrotnym transportem, ale o tym za chwilę.

Na kolację wszyscy przychodzą odmienieni. Zupełnie inny outfit. Podczas pokazu obserwujemy akrobatyczno-gimnastyczny pokaz czwórki mężczyzn. Jest naprawdę imponujący. 

Po chwili uwagę wszystkich przyciąga wejście do ogrodu, w którym odbywa się kolacja - naszych przewodników. Unosi się aplauz i wszyscy odwracają głowy w stronę przewodników, co powoduje wyraźną konsternację występujących. Po chwili przewodnicy zasiadają do kolacji a pokaz jest kontynuowany. Trzeba przyznać, że zręczność i gibkość na najwyższym poziomie.

Po pokazie następują części oficjalne. Najpierw urodziny Marty, a później uroczyste wręczenie zaświadczeń wejścia na szczyt. Wszysko ma bardzo uroczystą oprawę i jest wzruszające. Na zdjęciu bohaterowie wyprawy i moja skromna osoba:

Jest trochę śmiechu i tańców a następnie przewodnicy odchodzą. My zostajemy, troszkę tańczymy, później rozmawiamy. Chwilę przed północą udajemy się do pokoju, sporo osób jeszcze zostaje.

My jednak musimy przedyskutować problem powrotu. Okazało się że zmianie uległ rozkład jazdy busa z moshi do Nairobi (jeździ ieden dziennie) i nie bardzo mamy jak dostać się na samolot. Biuro zaproponowało kilka możliwych rozwiązań, ale każde w jakimś stopniu zrzuca na nas odpowiedzialność. Do 3 w nocy dyskutowaliśmy co zrobić. Później do 4bpisanie bloga. Jutro pobudka 7.00

A Krzyś? Doszedł do siebie? 

 Dziękujemy 

Dziś kończymy naszą wspinaczkę. Przed nami zejście w dół do bram parku. Ale zanim wyruszymy z obozu czeka nas bardzo wzruszająca chwila. Oficjalne podziękowanie naszej obstawie. Ludziom, którzy przez kilka dni obsługiwali naszą wyprawę - nosili nasze namioty, bagaże, jedzenie, organizowali wodę, gotowali nam, dbali o nasze bezpieczeństwo i komfort. Bez nich zdobycie szczytu przez całą naszą ekipę nie byłoby możliwe. Dla mnie są bohaterami. Wiem, że to ich praca, ale wiem też, że bardzo kiepsko opłacana. A wykonują ją z wielkim zaangażowaniem. Stąd zwyczajowe napiwki w ramach podziękowania, przekazywane przez ekipę. Przez 5 dni trekingu zżyliśmy się z nimi, dlatego łza kręci się w oku. Są przemowy, potem wspólne śpiewanie i tańce. Piękne chwile...

Wszyscy członkowie naszej ekipy zdobyli szczyt. To nieważne, że nie wszyscy w rekordowym czasie, niektórzy z lekką pomocą przewodników, ważne, że każdy osiągnął cel. Gratuluję nam wszystkim! Wędrówka z Wami okazała się być wielką przygodą i przyjemnością. 

Dla mnie zdobycie szczytu jest jak zwycięstwo. Pokonałem swoje słabości, poradziłem sobie z chorobą wysokościową, zimnem, a wcześniej doprowadziłem kolano do wystarczającej sprawności. Przede mną zasłużony odpoczynek - jutro zaczynamy safari

Zanim się położyliśmy było przed 22. Pobudka zaplanowana na 23.45, w teorii więc 3h snu, a w praktyce 3h wiercenia się w śpiworze. Raz, że pełno kotłujących się myśli, żeby o niczym nie zapomnieć, dwa, że emocje nie pozwalają.

Wszystko przygotowane już wieczorem, więc już o godzinie 0.15 stawiamy się na sniadaniu, które znacząco różni się od poprzednich. Malutka paczuszka ciasteczek i jedna babeczka. Zjadam dodatkowo tabliczkę czekolady, którą przygotowałem sobie wczoraj. Jest zimno, ale nie bardzo zimno. W butach i rękawiczkach ogrzewacze, na nogach 3, a u góry 4 warstwy odzieży. Kominiarka i czapka. Byłem przygotowany na niższe temperatury, więc w plecaku jeszcze 2 warstwy na górę i jedna na dół. 1,5 litra letniej wody w camelbak'u i litr gorącej w termosach, kilka przekąsek. Niestety jest poważny problem... Wszystko dziś dzieje się bardzo szybko i nie ma na nic czasu. A ja nie wypróżniałem się od 3 dni... Na swoje usprawiedliwienie mam to:

Tak to wygląda od 5 dni, także ten... 

Od pierwszego kroku marzę równie mocno o zdobyciu szczytu jak o rzetelnej kupie... 

Wychodzimy o 0.55 i przez 20 minut idziemy jedna grupą. Każdy ma swojego anioła stróża. Do przewodników dołączyło kilkunastu tragarzy. Dziś nie niosą sprzętu, ale są gotowi pomóc w razie konieczności. Po 20 minutach rozdzielamy się , na stałe 2 grupy. Naszą grupę prowadzi Karrimor. Idziemy dość mocno, ale mamy sporo siły. Po chwili w oddali widać dziesiątki światełek. To ludzie, którzy wyszli na szlak zdecydowanie przed nami. Śpiewamy i wydajemy z siebie motywujące okrzyki stopniowo ich doganiając. Mijamy grupę za grupą zdobywając wysokość. W międzyczasie zamarza woda w rurce camelbak'u. Problemy zaczynają się mniej więcej od wysokości 5200mnpm. Jedna osoba z naszej grupy nie jest w stanie samodzielnie nieść plecaka. Gdy patrzę na nogi, to poruszają się one naprawdę powoli, a mimo to ciągle i ciągle wyprzedzamy kolejne grupy. Nikt nie ma już siły odpowiadać na okrzyki motywacyjne przewodników. Ze sporadycznych rozmów wynika, że jest za szybko dla każdego. Ja wprowadzam się w stan jakiego do tej pory nie znałem. Serce wali mi jak młot prędkością koło 200 razy na minutę, a nogi się plączą. Co 4-5 kroków przystaję na sekundę, by złapać oddech, ale niewiele to pomaga. Jeśli robimy przerwy, to trwają one minutę lub mniej. Nie pozwala mi to nawet uspokoić rytmu serca czy oddechu. I tak przez półtorej godziny. Nie jestem jedyny. Dwie osoby zostają nieco z tyłu, jedna jest w podobnym stanie do mnie (idzie ale nie wie co się dzieje), jedna idzie bez plecaka. Przewodnicy co chwilę nawołują : 'nie zasypiać'. 

Ok 5.40 docieramy na Stella Point - jeden z wierzchołków krateru Kibo.

Robimy sobie zdjęcia, a ja wciąż jestem nieprzytomny. Dopiero po około 5 minutach odpoczynku stabilizuje mi się oddech i tętno a mózg otrzymuje tyle tlenu, że zaczynam kojarzyć. Ruszamy w kierunku Uhuru pick. Nogi nadal idą każda w swoją stronę, ale mózg funkcjonuje i jest mega motywacja. Podejście się wypłaszcza i już pewniej i szybciej idziemy w kierunku szczytu. Zaczyna świtać, co przynosi nam wspaniałe widoki.

 Wzruszam się w niekontrolowany sposób do łez. Emocje są ogromne. Z jednej strony marzenie, z drugiej kolosalny wysiłek, niemoc i pytania 'po co to wszystko? '. Radość i zwątpienie. 

Około 6.30 docieramy do najwyższego wznesienia, Uhuru Peak, na którym spędzamy nieco ponad kwadrans (na dłużej nie pozwalają tutejsze przepisy chyba, że na podstawie specjalnych zezwoleń) .

Przed nami było tam dziś zaledwie kilka osob, jednak wszystkie wyszły znacznie wcześniej. Trasę na 8h pokonaliśmy w 5,5 i o ile w poprzednich dniach nie był to żaden wyczyn i wysilek, o tyle dziś to był naprawdę max, co mogłem z siebie wydobyć, a nawet trochę ponad. Nie bardzo mamy siłę celebrować sukces. Co prawda padamy sobie w ramiona i udaje mi się odtworzyć zaplanowaną skrupulatnie wcześniej sesję zdjęciową, jednak nie ma w tym znanej mi do tej pory radości i piękna. Jest wykonane zadanie. Wyciagam z plecaka wódkę bananową zakupioną kilka dni temu6w wiosce nieopodal wodospadu i częstuję towarzyszy oraz przewodników. Wększość odmawia.

Ruszamy w drogę powrotną. Schodzimy również bardzo szybko. Na bardziej stromych odcinkach po prostu zsuwamy się w dół wraz z piargami, wzbudzając kłęby kurzu.

Wschód słońca zmienia pogodę diametralnie. Temperatura rośnie bardzo szybko, więc zrzucamy większość swoich ubrań. Dociera do mnie że praktycznie nic dziś nie jadłem i niewiele piłem. Na szczęście odmroził się camelbak, więc trochę nadrabiam zaległości. Około 20 minut (patrząc z perspektywy schodzących) od Stella Point mijamy resztę naszej ekipy, która jeszcze zmierza, do realizacji swych marzeń. Pomimo, że szybko tracimy wysokość to ból głowy i ogólne osłabienie nie ustępują. 8.40 docieramy do kampu. Moja kupa, która przez cały dzień uprzykszała mi życie wreszcie odzyskuje wolność. Jest mi już dokładnie wszystko jedno, łącznie z tym, czy ktoś wejdzie do mojej 'kabiny' z powodu zepsutej zasówki. Rozbieram się i padam jak martwy w namiocie. Budzę się po półtorej godziny, jednak nic to nie daje. Nadal dogorywam w namiocie lecz nie śpię. Mijają kolejne godziny. Jest trochę lepiej. Reszta ekipy (ppza naszą grupą) zaczyna schodzić z góry od 10.30 a konczy po 13. Wszyscy docierają na górę, choć 2 osoby kończą wspinaczkę na Stella Point. Mniej więcej o 13 zaczynam czuć się lepiej. Jestem w stanie wstać i w miarę normalnie funkcjonować. Osłabienie jest już dużo mniejsze, pozostaje jednak mgla na oczach. O 14.30 jemy obiad i po 15 schodzimy do niższego obozu. Trasa zaplanowana na 2h zajmuje nam godzinę z malym hakiem. Jesteśmy tak szybko że nawet nie ma namiotów. Wykorzystujemy ponad godzinę, którą czekamy na resztę grupy i przygotowanie obozu, do znalezienia zasięgu i kontakt ze światem. Jemy kolację i bardzo zmęczeni o 20 lądujemy w namiocie. 

Zasypiam zaledwie 20 minut później

A jak czuł się Krzysiu zdobywając szczyt?

Haraka, haraka, czyli zemsta przewodników 

Trzy godziny na sen, ale zamiast snu, podobnie jak u Bartka, wiercenie się w śpiworze. Wstaję w średniej formie, nie wiem czy z niewyspania, z powodu wysokości, czy ogólnego przemęczenia. Jest zimno, czyli zgodnie z planem, chociaż trzeba przyznać, że podczas calej wyprawy pogoda i tak jest dla nas bardzo łaskawa. Mam na sobie kilka warstw odzieży, w butach ogrzewacze, grube rękawice. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Mieliśmy wyjść wcześniej, ale był jakiś poślizg wczoraj i wszystko się przesunęło. Już pierwsze podejście - z obozowej toalety do stołówki - daje mi w kość. To źle wróży. Oj, będzie ciężko... 

Nie biorę dziś tabletek - głowa boli, ale znośnie. 

W końcu wyruszamy, a za nami i przed nami tłumy. Takich grup jak nasza jest tu wiele i idą według tego samego scenariusza. Wystartowaliśmy w niezłym tempie, by po chwili, ku naszemu zdziwieniu - przyspieszyć. Szlak wypełniony tłumem meandruje w górę zbocza, a my... dzida prosto! Żadnych zygzaków, wyprzedzamy grupę za grupą... Przewodnicy radośnie podśpiewują, jakby był to spacerek w parku, co chwilę nawołują do nas, oczekując odzewu, a my mamy wrażenie, że poganiają nas jak bydło! Ku.wa, o co tu chodzi??!!! Niby przez ostatnie dni, na oklepane już "polepole" odpowiadaliśmy żartobliwie "haraka, haraka", ale takiej zemsty nikt się nie spodziewał. Trzymam tempo, ale ogromnym kosztem. Oddycham bardzo szybko, serce też się nie leni, tętno bardzo wysokie. W myślach dziękuję Bogu za krótkie zatory po drodze, pozwalające zatrzymać się na kilka sekund. Rozglądam się po grupie. Niektórzy nie wytrzymali tempa, inni oddali plecaki przewodnikom. Jeden z kolegów, który w poprzednich dniach narzucał tempo, teraz wygląda kiepsko. Jak chodzące zombi. Nie jestem pewien, czy kontaktuje, czy wgl wie gdzie jest i dokąd idzie. Ale idzie, a przynajmniej próbuje. Inny próbuje usiąść na kamieniu, ale nie trafia i upada. Patrzę na Bartka - też nie za dobrze. Nie wiem czy widziałem go w takim stanie. Później, kiedy już kilka minut odpocznie, nie potrafi utrzymać kierunku marszu. Nogi idą, gdzie chcą. Więc to nie tylko ja mam problemy. Nasza "szybka" grupa wygląda jak niedobitki żołnierzy po przegranej bitwie. Czyli jest bardzo kiepsko. A to wszystko w akompaniamencie śpiewów i nawoływań przewodników - "nie śpimy panowie!", "dobra robota!", "nie siadamy!". 

Nie wiem jak długo trwała ta masakra i jakim cudem to wytrzymałem. W pewnym momencie pada hasło - "Stella point" - czyli szczyt!!! Co prawda jeszcze nie najwyższy wierzchołek, ale już się liczy że zdobyte!!!

Wreszcie chwila odpoczynku, można wyrównać oddech. Staję przy tablicy do zdjęcia i... nie mogę powstrzymać łez. Nie pamiętam, kiedy czułem taką radość. Myślę ile wysiłku i pracy mnie to kosztowało, o najbliższych, dzięki którym ten wyjazd był możliwy i płaczę jak bóbr. Próbuję opanować się do zdjęcia, żeby nie wyglądać jak beksa. 

Po najdłuższej jak dotąd przerwie ruszamy dalej zdobyć najwyższy wierzchołek góry. Nadal plączą nam się nogi, nadal trudno się oddycha, ale szlak zdecydowanie się wypłaszcza, więc jest trochę łatwiej. Dodatkowo motywuje nas  widok wschodzącego słońca. 

Do szczytu docieramy w rekordowym czasie. Może nie rekord świata, ale prawdopodobnie rekord naszego organizatora. Do tej pory nie mam pojęcia, po cholerę tak gnaliśmy. Ale to nie ważne. Emocje są ogromne, padamy sobie w ramiona, włącznie z przewodnikami, którzy widać też są szczęśliwi, gratulujemy sobie, strzelamy foty. 

MAMY TO!!! 

JESTESMY WIELCY!!! 

Nie wszyscy kontaktują, że są na szczycie, ale potem pokaże się im zdjęcia i wszystko opowie.

Na szczycie pozostajemy niecałe 20 minut, potem w zasadzie zabiegamy w dół. Docieramy do obozu ogromnie zmęczeni. Wreszcie zasłużony odpoczynek. Nie za długi, bo musimy zejść jeszcze niżej na nocleg.

To było potwornie wycieńczające doświadczenie. Ale udało się!

Jestem szczęśliwy! 

Pobudka 5.30. Nie spałem za dobrze, może 4h przespane. Dziś poranna herbata imbirowa to tylko pół kubka. Ale wystarczy, bo po 3 łyku cofa mi sie. . Rano wszystko to samo co codzień. Jedyna różnica to wszechobecne zimno. Wychodzimy o 7.30. Dzisiejsza trasa zaczyna się od podejścia i w porównaniu z porzednimi dniami jest znacznie bardziej techniczna.

Pojawiają się elementy wspinaczkowe. Szlak zbliżonej trudności do podejścia z doliny pięciu stawów na Kozi wierch. Do Kissing Wall idziemy jedną grupą. Całujemy na szczęście tą słynną skałę i podążamy dalej.

Dziś grupa rozciąga się jeszcze bardziej. W pierwszej ekipie Grzegorz i Ewa. Ja z Maćkiem za nimi. Tuż za nami Krzyś, Justyna, Filip, Dawid i Marek. Zaczynamy od naprzemiennych podejść i zejść. Pomimo pokonywania sporych przewyższeń nie zdobywamy wysokości. Tempo jest naprawdę spoko. My z Maćkiem idziemy dziś z Juziem (kolejny po Kennym, Tommym i Jamalu poznany przewodnik). W pewnym momencie Maciej pyta go, czy ma jeszcze siły 😜. Szybko przekonujemy się że ma... Narzuca takie tempo że my prawie wyprówamy płuca a on do tego głośno podśpiewuje... Nigdy nie widziałem czegoś podobnego..

Na miejsce naszego postoju lunch owego docieramy o 10.30 i czekamy na resztę. Dwojka idącą przed nami jest tu od kwadransa.

Dwadzieścia minut po nas dociera reszta 'szybkiej' grupy. Czekamy ponad 2 godziny na resztę naszej wycieczki i lunch. W międzyczasie ucinam sobie pogawędkę z kolejnym z przewodników -  Karrimor'em Rozmawiamy o Aleksandrze Doba, polskich i afrykańskich górach. Do rozmowy przyłącza się Dawid - żołnierzy bz zawodu - i rozmowa schodzina tematy Armii. 

Dziś obiad na wypasie!!! Frytki, kurczak i surówka. Mega max. Nie jem za dużo, w zasadzie nie wiem czemu, bo pyszne. 

Wyruszamy ok 14 tym razem czołówkę tworzą Ewa, Grzegorz i Ja. Rozmawiamy o swoich sposobach przygotowań do wycieczki i utrzymywaniu ciała w formie.

W tym miejscu warto nadmienić, ze cala nasza 20 osobowa grupa wygląda 'zdrowo'. Nie ma osób z otyłością, ani problemami układu ruchu. Wydaje się, że wszyscy powinni dotrzeć na szczyt, zwłaszcza, że przewodnicy cały czas mówią, że zrobią wszystko by tak się stało, a są mega profesjonalistami. 

Tempo trzymamy bardzo mocne (znowu z Jamalem) i przed 16 byliśmy już na miejscu noclegu (trasa planowana na 4h). W oczekiwaniu na resztę Grzegorz rozgrywa partię w warcaby z tanzanczykiem napotkanym w obozie.

Przegrywa sromotnie, ale widać, że rywal jest bardzo doświadczony. Chwała za odwagę. Tanzania - Polska 1:0. Chwilę później przychodzi Maciej, a po nim reszta 'szybkiej' grupy. Jestesmy tak szybko, że nawet nie ma ani plecaków, ani materaców. Na szczęście są namioty.

Druga grupa przychodzi koło 17, więc też świetnie im poszło. Zanim przyszły wszystkie rzeczy była 18. O 18.30 zrobiliśmy odprawę i pozniej kolację. W namiocie lądujemy o 20. Ze względu na opóźnienie przesuwamy pobudke na północ i wyjście na 0.30

Teraz Krzyś :

Do atakuuuu.....!!! 

W zasadzie to już dziś zaczynamy dwudniowy atak szczytowy. Przed nami co prawda jeszcze nocleg w obozie na ok 4600m, ale tylko 3 godziny na sen. Jak zwykle podział na grupy. Trzymam się dzielnie w tej "szybkiej", wspomagając się Ibupromem i diuramidem. Dziś trasa bardzo ciekawa, trudniejsza. Pokonywanie kolejnych podejść sprawia coraz więcej trudności, ale widzę, że nie tylko mnie. Po drodze znów świat jak z bajki...

Idziemy w miarę sprawnie, tradycyjnie hamowani przez przewodników. Kto by przypuszczał, że już wkrótce zatęsknimy za wkurzającym nas od kilku dni "polepole"...

Do obozu docieramy sprawnie, ale nie bez wysiłku. To już dość wysoko, męczymy się szybciej.

A jeśli ktoś chciałby zapytać, po cholerę ja tu wlazłem, to odpowiem pytaniem. Kto nie chciałby mieć takiego widoku z okna...?

Kolacja, odprawa, przygotowanie ekwipunku...niby jak co dzień, ale czasu na regenerację tym razem bardzo mało. W obozie można wyczuć narastające podniecenie i mobilizację. To już za chwilę ten najtrudniejszy egzamin...