Wyprawa na dach Afryki

Dziś poranek zbliżony do wczorajszego. Z tą różnicą, że wstalem z mega katarem. Wczoraj wieczorem po zdjeciu butów i skarpet okazało się że moje stopy są całe okurzone, z powodu dziurawych butów 😜.

Wiec siedziałem w sandałkach bez skarpet na kolacji i odprawie (ponad półtorej godziny) , bo niestety przed kolacją nie było wody do mycia. Ludziom zimno nawet w butach. Po tym wszystkim byłem już tak zmarźnięty, że ostatecznie nogi umyłem nawilżanymi chusteczkami. 

No ale wychłodzenie nie wpłynęło na mnie dobrze...

Zasypiam prze 22 a budzę się 5.15. Przespane prawie 8 godzin powodu że czuję się świetnie. Jestem wypoczęty i nawet organizm daje mi wyraźny sygnał że jest moc😉

Poranek - dzień jak co dzień. Z rzeczy godnych odnotowania - pierwsza kupa podczas trekkingu. Na narciarza, więc przy okazji mozna przetestować, że mięśnie czworogłowe są jeszcze silne 😜.

Wychodzimy o 8.30 i po raz pierwszy jest coś podczas tej wyprawy, co mnie wkurza dość konkretnie. Do tej pory wszysko było bardzo fajnie poczynając od ludzi po organizację. Smiech zabawa, radość. Ale dziś... Dzielimy się znow na dwie grupy (w szybszej startuje 11 osob, ale 3 szybko odpadają) , ale mino to idziemy baaardzo wolno. Tak wolno, że jest to zarówno męczące psychicznie, jak i fizycznie. Wszyscy dość mocno manifestujemy swoje niezadowolenie z tego powodu i wzrasta irytacja. Po niecałych pól godziny próbujemy nawet dezercji, ale przewodnicy nie chcą nam pozwolić. Widać że trochę są na nas źli. Uzasadniają, że nawet jeśli jesteśmy silni to musimy przepuścić tragarzy, bo muszą nam wszystko przygotować. My proponujemy pomoc ekipie przy rozstawianiu obozu. Oni odbijają piłeczkę, że mogą mieć wówczas nieprzjemnosci . W końcu wypracowujemy kompromis. Idziemy trochę szybciej (na tyle żeby nie było to wkur...ce) , ale co jakiś czas robimy dłuższe przerwy, żeby tragarze i ekipa zdążyli ze wszystkim. I znow jest fajnie.

Dzisiejszy krajobraz przechodzi z Tatrzański'ego w wulkaniczny.

Przez niecałe 4h pokonujemy prawie 1000m przewyższenia dochodzimy do lava tower położonej na wysokości 4600mnpm.

Część 'szybkiej' grupy (3 osoby w tym Krzysiu) odczuwają lekki ból głowy. Ale ogólnie humory dopisują. Śpiewamy i bawimy się. Po nieco ponad pół godziny dociera reszta. Jemy obiad w namiocie specjalnie przyniesionym tu na tę okoliczność. Jeszcze zbiorowa fota i chwilę przed 15 ruszamy w dół do kolejnego obozu. W lava tower nasza grupa spędziła około 2,5h, co stanowić powinno dobrą aklimatyzację przed atakiem szczytowym. Na zejściu  jest bardzo szybko, ale Maciej, Ewa i Grzegorz są najszybsi i odrywają się od nas razem z Tonym - przewodnikiem.

Trasę wyliczoną na 2,5h pokonujemy w półtorej, mijając po drodze interesująca roślinność.

Reszta grupy dociera godzinę po nas (w międzyczasie rozgościliśmy się w namiotach i złapaliśmy kontakt ze światem). Jest bardzo zimno. Marznę mimo 3 warstw odzieży, czapki i rekawiczek. Na szczęście o 18.30 spotykamy się w mesie, w której jest troszkę cieplej, robimy odprawę i (jak codziennie) badanie pulsoksymetrem. Moje wyniki są dobre. Poza lekkim (ale zatokowo - katarowym) bólem głowy czuję się świetnie. O 18.50 zaczynamy kolację, która kończy się szybciej niż zwykle, bo po godzinie wszyscy się rozchodzą. Widać już zmęczenie, a poza tym jutro pobudka o 5.30. Na kolację zawsze mamy gorącą herbatę i zupkę, które znakomicie grzeją od środka. Dziś to szczególnie ważne (oczywiście jest też drugie danie). Po kolacji wieczorna toaleta i montuję się w namiocie i pisze bloga w oczekiwaniu na ostatnie siku (bardzo wazne, żeby nie wstawać w nocy i nie marznąć) .

Niby jutro jeszcze nie jest dzień ataku szczytowego, ale czuć że to już blisko. Jutro wyjście 7.30, około 16.30 dotrzemy do obozu, zjemy, ogarniemy się, i góra po 3-4h snu ruszamy na szczyt, którego zdobycie zajmie jakieś 12h (z zejściem na kolejne 3h snu) , a później jeszcze 2h do obozu. Ogólnie w ciągu najblizszych 36h będziemy cały czas w ruchu z przerwą na 2 krótkie drzemki... Czuć już emocje...

Oddaję głos Krzysiowi :

Wysoko, coraz wyżej...

W kolejnych dniach nasza wyprawa nabiera rumieńców. Robi się trudniej, głównie przez coraz mniejszą ilość tlenu, a przez to większe zmęczenie. Coraz więcej uczestników zgłasza dolegliwości związane z wysokością. 

Dziś jest ważny dzień naszej wyprawy. Wchodzimy na 4600m, tam posiłek, i zejście na 3900m na nocleg. Zabieg ten wynika nie tylko z ukształtowała terenu na trasie, ale ma też pomóc w aklimatyzacji. 

O wczorajszych dolegliwościach już zapomniałem, czuję się dobrze, humory nam dopisują. Startujemy podzieleni znowu na dwie grupy. Tempo marszu jednak nie powala. Próbujemy różnych trików, podstępów i negocjacji, ale wydaje się, że nasze starania tylko irytują przewodnikow. Wciąż słyszymy "polepole". Można by chyba zasnąć w drodze ze znużenia wolnym tempem, gdyby nie przepiękne widoki. 

Około 4200m powraca ból głowy. Staje się jasne, że nie chodzi tylko o zmęczenie. Biorę Ibuprom i pół tabletki Diuramid-u (ma pomagać przy chorobie wysokościowej). I nawet trochę pomaga 🙂. W miarę komfortowo docieramy do...

Zjadamy obiad w specjalnie dla nas przyniesionej tu przez tragarzy naszej " stołówce". Po czym obstawa szybko zwija namiot i pędzi z nim w dół do obozu, żeby wszystko było gotowe na nasze przyjście. Dziwią nas te zabiegi, ale cóż, z czasem nauczymy się, że w tym kraju optymalizacja jest inaczej pojmowana. My pewnie  postawilibyśmy tam drewniane wiatki i biedni tragarze mieliby łatwiej. Ale tutaj są inne priorytety. Jak najwięcej ludzi ma mieć pracę przy obsłudze turystów. Mają biegać z ogromnymi i ciężkimi torbami w górę i w dół, zarabiając przy tym po kilkadziesiąt dolarów za tydzień pracy(!), żeby zadowolić wspinaczy. Ciężko nam to zrozumieć i zaakceptować 😞

Do obozu na 3900m schodzimy w miarę szybko. Tutaj jak zwykle - kolacja, odprawa i spać. Trzeba się zregenerować przed jutrem.

To był jak na razie najtrudniejszy dzień wędrówki. Cieszę się, że kolano wytrzymuje bez problemu i że choroba wysokościowa wydaje się w miarę pod kontrolą. Co prawda coraz szybciej się męczę, ale tu jest mniej tlenu, więc chyba to normalne. 

Przed nami najtrudniejszy etap, ale jestem dobrej myśli.

O 6.30 budzi nas cieplutka herbatka z imbirem przyniesiona do namiotu. Zwijamy śpiwory i karimaty i pakujemy plecaki, a w międzyczasie oddajemy do napełnienia bukłaki i termosy. O 7 jesteśmy zwarci i gotowi. Koło 7.30 śniadanie i o 8.30 ruszamy. Trzeba przyznać, że całość tu zorganizowana jest, aż za dobrze. Gdy przychodzimy do obozu czekają juz na nas namioty. Codzień jemy 3 posiłki, rano i wieczorem mamy nawet letnią wodę do mycia (nie dużo, jakieś 20l na całą grupę, ale ręce twarz i zęby śmiało mozna umyć) dodatkowo ekipa dba zawsze rano i przy obiedzie, żeby nie brakowało nam wody do picia (w tym ciepłej). Dla mnie to aż za dużo luksusów. Higiena - bardzo fajnie, ale z tym jedzeniem, a zwłaszcza piciem to przesada. Sami powinniśmy nosić i grzać wodę ze strumieni, a nie zostawiać to tragarzom. Jedzenie 2 razy dziennie spokojnie też by wystarczyło. No ale nie każdy lubi tak jak ja, więc to rozumiem. A poza tym jest to spowodowane nie widzi mi się naszej grupy, tylko wymogami parku krajobrazowego. Chodzi o to by jak najwięcej ludzi miało pracę. 

Dziś grupa dzieli się już na starcie, na 2 teamy : szybszy i wolniejszy. Udział w grupie szybszej deklaruje 9 osób, w tym ja i Krzyś.

Spałem dziś zaledwie 4,5 godziny. Położyłem się około 23, a potrzeba siku obudziła mnie o 3.30 i już nie udało się zasnąć. Mimo to czuję się wypoczęty.

Plecaki innych osób nieco urosły od wczoraj, ale ciągle to mój jest największy. Dzisiejszy przewodnik nie daje się już namawiać na HARAKA, HARAKA (szybciej, szybciej) i pomimo, że nasza grupa jest 'szybsza' poruszamy się dość wolno.

Dość czesto też stajemy, co z jednej strony nieco irytuje, a z drugiej daje możliwość pięknych zdjęć. Szczególnie jedno zdjęcie z krukiem wyjątkowo się udało

Dziś mocno świeci słońce. Jest naprawdę ciepło. Co chwilę chwytamy widok na Kilimandżaro lub na Mont Meru. W niektórych miejscach na oba. Widoczność jest fsntastyczna. Szlak przypomina średniej trudności szlak Tatrzański.  Jest dość stromo, ale niezbyt trudno technicznie.

Na odcinku 5km pokonujemy 1000m przewyzszenia. Trasa zajmuje nam 5 godzin. Po 13 docieramy na drugi camp.

Montujemy się w namiocie, a następnie urządzamy sobie mini karaoke połączone z tańcami. Zjadamy obiad. Pogoda zmienia się diametralnie. Nachodzi mgłą, robi się zimno i lekko pada. Siedzimy jeszcze godzinę w mesie czekając na zmianę warunków. Pogoda się poprawia. Przed 18 robimy sobie jeszcze 45 minutowy spacer do okolicznej jaskini i niewielkie wzniesienie w celach aklimatyzacyjnych oraz widokowych. Krzysia boli głowa i zostaje 'w domu'. Zresztą nie on jeden. Podobnie robi prawie połowa grupy. Na punkcie widokowym robię sobie foto z moim ulubionym Tanzańskim nauczycielem. 

Wracamy. Chwila odpoczynku, kolacja, mycie. O 21. 30 dziś meldujemy się w namiocie. Jest strasznie zimno. Przemarzłem. Dogrzewam się w cieplutkim śpiworku. 

Dzisiejszy dzień był dla mnie wyjątkowy, bo po około 2 gidzinach marszu znalazlem się wyżej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Nocleg na wysokości 3750mnpm. Na razie nie odczuwam jeszcze wysokości, choć cześć osób z naszej grupy zaznaczamieć problemy. Fizycznie czuję się bardzo mocny, stawy wytrzymują dość ciężki plecak, a morale są wysokie. W zasadzie mogę powiedzieć, że na razie jest dość lekko. Bardzo pomaga nieuciążliwa pogoda. Na dowidzenia zdjęcie zachodzącego słońca.

A Krzyś?

Noc była zimna, ale dwa śpiwory spokojnie dawały radę. Sprawdził się też system z wrzuceniem do wewnątrz śpiwora wszystkich ubrań, które planowałem rano założyć, łącznie z butami. Co prawda przez ten zabieg robi się w nim ciasno, ale nie ma dramatu, jakoś się mieszczę. Śpimy w wygodnych "dwójkach", mieścimy się bez problemu razem z całym bagażem. Kłopot sprawiają jedynie często niesprawne lub zacinające się zamki, ale przecież to nie hotel, damy radę. Co rano mamy pobudkę w postaci gorącej herbaty imbirowej, która pomaga zmierzyć się z chłodem poranka. Potem śniadanie w dużym namiocie. W międzyczasie toaleta, przepakowanie, uzupełnianie wody na drogę. Całą logistykę ogarnia spora grupa towarzyszących nam przewodników, kucharzy, tragarzy. Ostatniego dnia przy pożegnaniu naliczyłem około 60 osób, które codziennie nam towarzyszyły, rozbijając i zwijając obóz, przygotowując posiłki, nosząc dla nas wodę ze strumieni, taszcząc cały obóz i nasze bagaże - my nosiliśmy tylko plecaki z ciuchami, przekąskami i wodą na dany dzień (chociaż niektórzy podeszli do tego o wiele ambitniej 😁).

Dziś już na początku dzielimy się na dwie grupy. Nie jestem górskim demonem prędkości, ale wczorajsze ślimacze tempo nie całkiem mi odpowiadało, więc dołączam do "szybszej" grupy. Prędko okazuje się, że zamiast określenia "szybsza" powinniśmy używać raczej "mniej wolna". Idziemy może już nie w tempie ślimaka, ale...hmm...kury? 😁 Nie pomagają protesty. Co chwilę słyszymy "polepole". 

Około 3500m n.p.m. zaczyna boleć mnie głowa. Ibuprom średnio pomaga. Wysokość? A może po prostu zmęczenie? Obóz i nocleg mamy na 3750. Jest trochę czasu na odpoczynek. Biorę drugi Ibuprom i przymulam w namiocie. Odpuszczam wycieczkę krajoznawczą do jakiejś jaskini, na którą wybiera się część grupy. Odpoczynek i tabletka przynoszą efekt. Do kolacji wszelkie dolegliwości ustępują, czuję się świetnie i oby tak dalej. Po kolacji codzienna odprawa, omówienie kolejnego dnia, ankieta zdrowotna wraz z pomiarem saturacji. Wypadam całkiem nieźle na tle grupy, w kolejnych dniach zresztą również, tyle że pulsometry wraz ze wzrostem wysokości i spadkiem temperatury odmawiają współpracy, więc są mało wiarygodne.

Noc przesypiam bardzo dobrze. Rano w dobrym zdrowiu i nastroju jestem gotów do dalszej wędrówki 💪

6h snu. Pobudka 7.20. W nocy jakiś duży owad tłukł się o okna i drzwi w naszym pokoju. Nie bardzo chciałem żeby mnie ugryzł,  wiec schowałem się głębiej pod kołdrę i postanowiłem rozprawić się z nim rano. Na szczęście chyba to przewidział i ukrył się skutecznie.

Od rana organizacyjnie.... Krzątamy się i dopinamy ostatnie sprawy. Każdy przygotowuję plecak podręczny i drugi - dla tragaża (portera). Ponieważ idea wspinania z supportem jest mi obca, postanawiam oddać jak najlżejszy plecak, a samemu ponieść jak najwięcej. Ostatecznie redukuję się do 7-8kg w tym śpiwór Krzysia, który nie zmieścił się w jego bagażu . Sam na plecy biorę jakieś 15 razem z wodą. Szybko orientuję się, że mój podręczny jest zdecydowanie największy spośród wszystkich osob w naszej grupie. 

Po 10 ruszamy busem do  Machame Gate - startu jednej z dróg prowadzących na szczyt.

Na miejscu kolejne formalności i obiad. O 13.07 wychodzimy na szlak przechodząc wcześniej rewizję osobistą w celu sprawdzenia czy nie wnosimy do parku niedozwolonych przedmiotów (w tym butelek plastikowych). Może dlatego na szlaku w ogóle nie ma śmieci...

Dzisiejszy odcinek ma 11km i jest liczony na 6h.

Dość szybko odrywam się od grupy razem z dwójką towarzyszy. Jeden z 9 przewodników (Kenny), którzy idą z naszą grupą dołącza do nas. Idziemy spokojnym, ale nie ślimaczym tempem, starając się w miarę możliwości ignorować słynne pole, pole (wolniej, wolniej) wypowiadane co jakiś czas przez przewodnika. Szlak przypomina nieco polskie Sudety, oczywiście mając na uwadze fakt, że las deszczowy to nie polskie bory...

Bardzo przyjemna trasa wśród bujnej roślinności. Temperatura optymalna, nie pada. Robimy kilka krótkich przerw. Co rusz mijają nas prawdziwi bohaterowie tej góry.

Tragarze oprócz plecaków noszą na głowach ogromne worki wypelnione namiotami, jedzeniem i wszystkim innym co jest potrzebne do biwakowania. Ku mojemu zaskoczeniu robią to również kobiety. Pole, pole jest również po to (innym powodem jest aklimatyzacja) żeby goście dotarli na w pełni przygotowany obóz. Nasza ekipa, która składa się z 21 osób (dziś dołączył do nas Tanzański nauczyciel matematyki 😊) jest obsługiwana przez około 40 osob!!!  Przewodnicy, tragarze, kucharze... Dla mnie to zupelna nowość i staram się jak najmniej korzystać z luksusów, ale zupełnie się nie da (choćby przez panujące przepisy). Zresztą... Dla tych ludzi to praca. I w pewnym sensie im pomagamy. Porterzy starają się jak najlepiej wykonywać swoją pracę, po to by któregoś dnia być może awansować na przewodników.. Tak właśnie stało się z Kennedym - przewodnikiem który zaopiekował się naszą trójką. Ten 23 latek w 2018 rozpoczynał jako tragarz, a od 2 lat jest już przewodnikiem. Rocznie wchodzi na szczyt około 30 razy!!! Martwy sezon to marzec i kwiecień, czasem również maj - z powodu deszczu.

Do obozu docieramy po 4 godzinach, czyli 2h przed czasem. Podziwiamy szczyt, który niespodziewanie (biorąc pod uwagę ostatnie dni i prognozy) jest pięknie widoczny.

Część namiotów już stoi, jest też cześć bagaży naszej grupy. Po około 20 minutach docierają kolejne 2 osoby z innym przewodnikiem. A po kolejnych 10 minutach - Tanzański nauczyciel. Ubieramy grubszą odzież i podziwiać zachód słońca. Grupa, wraz z Krzysiem przychodzi 1,5h po nas. Wszyscy w świetnych humorach.

Samo pole namiotowe bardzo duże. Jest tu kilka takich ekip, ale nie widać tego, bo każdy stacjonuje w innym końcu. 

Urządzamy się w namiocie i idziemy poszukać zasiegu, bo momentami da się go tu chwycić. Gdy wracamy do obozu słychać z messy (namiotu posiłkowego) głośne:

 ore, ore siaba, daba, da, amore... Dwie myśli : 

1. to nasi

2. Mają wódkę

Pierwsza trafiona, druga nie - to tylko herbata.

Jemy pyszną kolację, myjemy to co się da za pomocą małego baniaczka z kranikiem CIEPŁEJ!!! wody, i o 21.30 jesteśmy w namiocie. Pół godziny rozmowy, godzinka pisania bloga, i spać. Czuję, że jutro będzie dobry dzień

Parę słów od Krzysia 

Po to jest góra, żeby na nią wejść... 😉

Kiedy rok temu wszedłem na Rysy, byłem z siebie dumny. Może to śmieszyć wiele osób, ale dla mnie to była magiczna granica. Kolejne wyzwanie było we wrześniu. Ponad stuczterdziestokilometrowy marsz w Kotlinie Jeleniogórskiej. To nie miało szans się udać, a jednak się udało. Co dalej? Jaki cel? 

Niestety pod koniec listopada moje kolano wyglądało tak...

Cel sam się wyznaczył - powrót do sprawności. Nie przyszłoby mi wtedy do głowy, że po kilku miesiącach będę wspinał się na "Dach Afryki".To jednak jakby troszkę wyżej niż Rysy, a do tego miałem sprawną tylko jedną nogę...

Najbardziej obawiałem się tajemniczej choroby wysokościowej. Podobno może dopaść każdego i skutecznie wyeliminować. Na inne przeszkody mogące stanąć na drodze do celu teoretycznie miałem wpływ. Zacząłem intensywną i rzetelną rehabilitację, a zbliżający się termin wyprawy był dodatkową mobilizacją. 

Kolejną trudnością mogły być warunki pogodowe. Wiadomo jak to bywa w górach, a to prawie 6000 m n.p.m. Temperatury mogą być grubo na minusie, a ja jestem raczej zmarźlak...

W dniu rozpoczęcia sześciodniowego trekingu czułem się jak uczeń na egzaminie. Czy praca i wysiłek włożone w przygotowania okażą się wystarczające?

Wreszcie wyruszamy na wędrówkę w ślimaczym tempie, co chwilę spowalniani przez przewodników. "Polepole" stało się mottem naszej wędrówki. Kilka osób, w tym Bartek, nie mogąc znieść powolnego tempa, odłącza się od grupy. Ja posłusznie wykonuję polecenie "polepole". Podobno wolne tempo pomaga w aklimatyzacji. 

Około wysokości 2200 m.npm. zaczynam dziwnie się czuć. Lekkie zawroty głowy. Serio?? Już teraz?? Na szczęście szybko wszystko wraca do normy. Nocleg na 2800 m. to w tamtym momencie moja życiówka 😉. Pierwsza - najłatwiejsza część egzaminu zaliczona pozytywnie.